2019 in vogelvlucht

Een blik achteruit:

Wat is dit jaar snel voorbijgevlogen. Zo is het 1 januari en ineens is het 31 december. We kijken met een dankbaar gevoel terug. Want voorbijvliegen betekent niet, dat we met de ogendicht hebben gezeten. Helemaal niet. We hebben genoten van de kinderen en andere deelnemers, die hier kwamen. Lief en leed werd met elkaar gedeeld. Alle kinderen werden een jaar ouder. Net als wij.

”Wij vliegen daarheen”

Dan dachten we wel eens na over het dáárheen. Want waar is dat dan? Zo waren er ook ogenblikken van bezinning. Dan merken we, dat de kinderen en andere deelnemers opgroeien met de Bijbel, die ons zoveel leert.

Schapen:
In het voorjaar kwamen de lammetjes. De meeste schapen kregen er twee tegelijk. De bolletjes wol stuiterden in het voorjaar door de wei. De kinderen hebben diverse malen meegeholpen om de kudde schapen van de ene wei naar de andere wei te brengen. Dan vormden we met elkaar een beweegbare omheining. De schapen kenden het op een gegeven moment precies. Dan vlogen ze niet meer door de omheining heen maar renden vrolijk naar hun nieuwe wei. Want daar was het gras dan groener en malser.

De mini-paardjes:
Twee van de vier merries hebben een veulen gekregen. Een hengst en een merrie. Toen ze net geboren waren leek het meer op speelgoed, dan op echte paardjes. Zo klein! Het merrieveulen was direct heel aanhalig. Het hengstveulentje bleef alles van een afstandje bekijken. Die was wat schuchter.
 
Kippen:
Op de Ganzenhoeve waren kippen, die al best oud waren. Op een gegeven moment hebben we die weg gedaan en er kwamen jonge hennen voor in de plaats. Gewone alledaagse bruine legkippen. Die diertjes zijn zo mak, dat je moet opletten dat je ze niet ondersteboven loopt. Soms spitten we een klein stukje grond om zodat ze lekker wormpjes kunnen pikken. De kippen gaan gerust op de spade zitten. En ze legden iedere dag een ei.

Honden:
De hond Terex, de oude trouwe makker van iedereen, is vlak voor de Kerstdagen door de dierenarts ingespoten om in te laten slapen. Heel moeilijk om zo’n beslissing te nemen. Al is het een dier, dan nog beslis je over een leven. Maar in overleg met de dierenarts was dit toch het beste voor de hond. Terex is ruim 12 jaar op de Ganzenhoeve geweest. Inmiddels heeft Tess haar intrede gedaan. Een jonge, energieke hond. We hebben een mooi groepje honden. Do, heel klein en pittig, Tess, jong, leerzaam en energiek. Vera, met haar zachte hangoren, rustig en verstandig. Snuf, jong en soms wat onhandig en heel nieuwsgierig. Dit koppeltje hoort er helemaal bij. Sommige kinderen vinden het heel fijn om even met de honden te spelen of ze te borstelen.

Ezels:
Maria, de ezel, kreeg een merrieveulen. Het ezeltje is bijna helemaal wit. Op één oor zit een beetje zwart haar en op haar lijf hier en daar een vlekje. Het dier is heel mak en rent achter je aan.
 
Koeien:
De koeien kregen een kalfje. Eerst “de blonde”. Moeder koe stond aan het touw. Na een zware bevalling kreeg ze haar kind dicht bij zich en al liggend likte ze haar kalf. Na een halfuurtje ging moeder staan maar ze vertoonde “moeilijk gedrag”. Ze deed heel lelijk tegen haar kind. In plaats van likken ging ze het kalf stoten en stootte oorverdovende geluiden uit. Geen gewoon loeien maar het leek meer op een sirene. Echt een loeiende sirene. De koe was hysterisch. Het kalf haalden we snel weg. ’s Avonds deden we het kalf er weer even bij. Of beter gezegd, náást het hok van de koe. Ze kon haar kalf zien. Maar, zodra het kalf wat meer neer achteren liep ging de sirene weer af. Het bijzondere was, dat de moeder koe zich wél liet melken. Die melk gaven we aan het kalf, die goten we in de keel. Want het kalf had géén zuigreflex en kreeg zonde voeding. Enkele dagen later kreeg collega koe een kalf. Ook die koe stond vast. Toen het kalf en de koe overeind stonden vertoonde ook deze koe onrustig gedrag. Wel loeien maar niet als een sirene, wel onrustig maar niet hysterisch. Toen ging er bij ons een lampje branden. Snel maakten we het touw van moeder koe los. En…..toen was het alles oké. Koe 2 heeft ons iets verteld over het gedrag van koe 1. De volgende dag hebben we “de blonde” los gemaakt. En naar buiten gestuurd. Tegelijk hadden we via het andere hok, het kalf naar buiten gestuurd. En toen was daar de vriendelijke ontmoeting van moeder en kind. Tot op de dag van vandaag drinkt het kalf nog lekker bij haar moeder. Beiden zijn erg blij, dat de zorgboeren het gedrag van de koeien hadden begrepen. Dus voortaan, ná het kalven, de koeien direct los. De dieren leren ons ook dingen, die bij mensen soms voorkomen. We kunnen van koeien leren.
 
De tuin:
Aan de zuidzijde van de Ganzenhoeve is de groente tuin. Diverse groenten groeien daar. Maar ook kruiden zoals maggi en selderij. Ome Geurt kookt wel eens soep en dan doet hij er maggi en selderij in. Ook stonden er bloemen, chrysanten. Bij iedere plant een stok. Naarmate de planten hoger werden knoopten we ze wat aan. Zodat ze mooi rechtop bleven staan. Naar hartenlust konden we bloemen plukken. Langs het terras is de border. In het voorjaar zijn daar bloemen gezaaid en enkele bollen geplant. Het terras was omzoomd met diverse soorten bloemen. In het najaar werd alles afgeknipt. De deelnemers, groot en klein, leerden vaardigheden tijdens de werkzaamheden in de tuin.

Fruit:
In de wei, waar de koeien en schapen liepen te grazen, staan fruitbomen. Biologische bomen. De bomen gaven fruit. Tijdens enkele zaterdagen in september hebben we met elkaar de appels en peren geplukt. Van het fruit hebben we sap laten maken.

Erf:
Samen met de kinderen/deelnemers hebben we het erf proberen netjes te houden. Spullen moeten weer op de plaats. Skelters moeten netjes onder het afdak. Hout wordt gekloofd en gaat ook onder het afdak. Dit alles is een blijvend aandachtpunt. Dan zeggen we wel eens tegen elkaar: ”Kijk eens rond, hoe ziet het eruit? Is het goed zo of kan het netter”. En…aan de andere kant: het is en blijft een boerderij. Voor de koeien is een plekje gemaakt, waar ze ongestoord kunnen eten. Dicht bij dat plekje is een zitje, zodat je lekker kunt genieten.

Inspraak:
Zoals gebruikelijk hebben we diverse malen inspraakmomenten gehad. Zowel met de kinderen als met de ouders. De praktijk leerde ons, dat ouders niet altijd aanwezig kunnen zijn. Het groepje is altijd klein in vergelijking met het aantal deelnemers wat komt. Toch hebben we waardevolle momenten gehad. Van de ouders horen we, dat ze het fijn vinden, dat we het mooie systeem van Nedap gebruiken. Wat de tevredenheid betreft: ouders vertellen het liever, dan dat ze documenten in moeten vullen. Ondanks dat, moedigen we hen aan om even in te loggen in Vanzelfsprekend (het digitale tevredenheidsonderzoek systeem). Tijdens de laatste inspraak hebben we lekker oliebollen gegeten.
 
Begeleiding:
We hebben verteld wat er zoal gebeurde. Maar eigenlijk is het doel van al die bewegingen: mensen begeleiden.
Iedereen, die op de Ganzenhoeve komt, heeft een indicatie. Dat betekent, dat er gewerkt moet worden. Na een kennismaking, gevolgd door een intake, stellen we samen met de deelnemer of diens wettelijke vertegenwoordiger, een zorgplan op. Wat is de hulpvraag en wat zou de gewenste situatie zijn? We stellen doelen. Doelen, waarvan we hopen, dat die ook gerealiseerd kunnen worden. En als instrument gebruiken we de activiteiten én onze ogen. Want als je het verhaal van de “blonde” goed gelezen hebt, kun je zien, dat observatie heel belangrijk is. Tijdens de observatie merk je soms dingen op. Maar diezelfde observatie draagt ook wel eens de oplossing aan. Naast de observatie staat deskundigheid. Vanuit de deskundigheid van de begeleiders wordt gewerkt aan de doelen.
Bovenaan de begeleiding staat echter:
“een positief welbevinden”.
“Een goed of een slecht welbevinden kan van invloed zijn op het dagelijks leven”. Zo staat dit in de encyclopedie.

Toekomst:
Achteromkijken is ook vooruitkijken. Want wat je achter je gemist hebt of tekort kwam probeer je vóór je te realiseren.
Dat betekent, dat we in het achterliggende jaar merkten, dat we te weinig grasland hadden. We moesten zelfs bijvoeren, toen de winter nog niet was binnengetreden. Aan de overkant van de zorgboerderij ligt een stuk land. De helft daarvan, ongeveer 1,5 ha. willen we inzaaien met gras. Zodat we voldoende weiland hebben voor de dieren. Lekker dichtbij en we kunnen het vanaf de Ganzenhoeve ook goed zien.
Daarbij willen we ook graag qua deskundigheid bijblijven. Daarom zullen we regelmatig deelnemen aan workshops en/of trainingen.
 
Tot slot:
Met dit alles weten we echter, dat we  afhankelijk zijn van de Heere, die ons de energie, en de wijsheid heeft gegeven om ons werk te doen. Maar Die ook van ons verwacht, dat we getrouwheid tonen om onze taken op verantwoorde wijze uit te voeren.